برخورد هفت

سینمای نوین آرژانتین

شکل‌گیری این پرونده خود به طرحی از یک داستان بورخسی شباهت داشت. با صحبت در مورد دو سه فیلم تازه از سینمای آرژانتین شروع شد که همین تازگی‌ها دیده بودیم ولی خیلی زود خود را گم‌شده در یک جهان دیگر یافتیم. هر فیلمی پای فیلم دیگری را به میان آورد و هر فیلمسازی فیلمساز دیگری را. به یکباره دیدیم با مجموعۀ متنوعی از فیلم‌ها درگیر شده‌ایم. اما این یک برخورد ناگهانی با سینمای کشوری در دورست نبود. با نام‌های چندی که امروز زیر عنوان سینمای نوین آرژانتین شناخته می‌شوند، مارتین ریهتمن، لوکرسیا مارتل، لیساندور آلونسو و ماتیاس پی‌نیرو، در طول ده پانزده سال گذشته کمابیش آشنا بودیم و به بهانه‌هایی اینجا و آنجا در موردشان حرف زده بودیم. فیلمسازان معاصر دیگر، نظیر آنان که تحت گروه ال پَمپرو گرد آمده‌اند، شیوه‌های متفاوت تولید و پخش فیلم را برای سینمای معاصر پیشنهاد می‌دادند، و در همان حال با صراحت بیشتری سنت‌های ادبی و سینمایی را به یاد می‌آوردند. حس کردیم نوشتن و گفتن از این فیلم‌ها رفت‌وآمدی میان گذشته سینمایی آرژانتین، فیلمسازانی نظیر هوگو سانتیاگو و هوگو فرگونِسه، موج نوی فرانسه، سینمای کلاسیک آمریکا و میراث ادبی آمریکای لاتین با تاکید بر نویسندگانی چون خورخه لوئیس بورخس و روبرتو بولانیو را لازم دارد. این پرونده که در طول دو ماه آینده به تدریج در قالب مجموعه‌ای از متن‌های تحلیلی، یادداشت‌های کوتاه و گفتگوهای ویدیویی منتشر خواهد شد از دل همین رفت‌وآمدها شکل گرفته است.